Δέν μπορώ να μην θαυμάσω

Δεν μπορώ να μην θαυμάσω την αδάμαστη φύση σου..ενα αγρίμι μοναχικό κατά βάθος μα τόσο υπερήφανο..ενα αγρίμι των βουνών που ωστόσο να βλάψει κανέναν δεν μπορεί..δεν μπορώ να μην υποκλίνομαι στην αθωότητά σου που σαν παιδί γελούσες όταν πλέκαμε στεφάνια του Μάη..εγω μπόρεσα να κολυμπήσω στα άδυτα του μυαλού κ της ψυχής σου γιατί επέμενα να ζήσω μια πεμπτουσία ανάστασης…αλήθεια πόσο εύκολα και αβίαστα μπόλιασες την ψυχή μου σε μία ένωση χημική που καταρρίπτει όλους τους νόμους…πως μπορώ να ξεχάσω τότε που λαβώθηκα και μου κρατούσες το χέρι σαν να έλεγες «εγώ είμαι εδώ»
Ανάσταση ήσουν..πατώντας τον Θάνατό μου.
Θεός ήσουν..ναι τολμώ να πώ..που με το άρμα σου με ταξίδεψες σε λυτρωτικά ταξίδια όπου άκουγα ένα παιδί να παίζει φλάουτο κ στα σύννεφα να βλέπω το δικό μου ουράνιο τόξο.
Με τα συναισθήματά μου συναναστρέφομαι σε μια μυσταγωγία ιερή..της ψυχής και του ανεκπλήρωτου.
Να λοιπόν που στέκομαι εδώ και νοιώθω το άχραντο μυστήριο της αθώας αγάπης των παιδικών μου καιρών να με λυτρώνει από τα νεκρικά μου τραγούδια.
Λυτρωτικά προχωράς στα μύχια της ψυχής μου και κυκλοφορείς απερίσπαστος επουλώνοντας κάθε πληγή..ετσι η θλίψη της απουσίας σου γίνεται επιτακτική ανάγκη..ενα στάδιο παίδευσης που πρέπει να περάσω.
Σαν τελετή μυσταγωγική μου δίνεις να μεταλάβω τον οίνο και τον άρτο ζωής πνευματικής και ανάτασης ψυχής.
Και εγώ σε μία ανυπότακτη υποταγή σε αφήνω να περιδιαβαίνεις στην σκέψη μου περιμένοντας να ταξιδέψω στους γαλάζιους ωκεανούς των ονείρων μου για να απελευθερωθώ και κατάματα να κοιτάξω τον ήλιο σαν ένα ηλιοτρόπιο που για το φως διψάει.
Σβήνω γράφω γράφω σβήνω..ισως γιατί ντρέπομαι να συνεχίσω..σαν ένα πρελούδιο ελεύθερης σύνθεσης εκφράζομαι.
Δεν ξέρω..είσαι υπαρκτός η αποκύημα της αχαλίνωτης φαντασίας μου;
Άσε με να ξαπλώσω δίπλα σου κ ας μην μιλάμε..αν κ υπάρχουν φορές που απορρίπτω την σιωπή..Να κουρνιάσω πλάι σου κ να δούμε μαζί την ροδαυγή!
Πόσο ψεύτικα φαντάζουν καμιά φορά τα αληθινά πράγματα!!!!!!!!!!!
Ακόμη και η μεγαλύτερη αλήθεια όμως έχει μία δόση ψέμματος!
Επιμένω να σε σκέφτομαι κ ας ξέρω ότι μπορεί να παραμείνεις μια φαντασία σε κάποια γωνιά του μυαλού μου επειδή εγώ το θέλησα.
Όμως πόσο θλιβερή αλλά ταυτόχρονα απαραίτητη αυτή η αυταπάτη του ότι σε έχω.
Δεν μπορώ να σε έχω αλλά ούτε κ το θέλω να έχω κάτι που δεν μου ανήκε ποτέ.
Δεν επιθυμώ να σε κατέχω…να σε έχω μόνο..αλλωστε πως γίνεται να εγκλωβίζεις μια ψυχή που τα προστάγματα της είναι άλλα;Πως γίνεται να χτίζεις μια ευτυχία πάνω σε άλλα θέλω ;
Αβίαστα ποθώ να σε έχω..δεν με ενδιαφέρει πως..όπως μπορείς εσύ.
Εμένα δεν μου αρέσει να ζω τρέφοντας την ψυχή μου με την ψυχή του άλλου.
Εμένα μου αρέσει να ανοίγω τα πανιά μου κ εσύ να επιβιβάζεσαι στο ιστιοφόρο μου..να πετάς και να απελευθερώνεσαι..να μην ανησυχείς για τίποτα.
Εμένα αυτό που με νοιάζει είναι να μπορούμε να χορεύουμε ένα ατελείωτο ταγκό συνύπαρξης.
Σε αγάπησα πριν ακόμη γεννηθώ..σαν να είχα προορισμό πριν καν να σε γνωρίσω.
Αναγκη;Δεν ξέρω..νοιώθω ότι τίποτα δεν γνωρίζω..νοιώθω απλά να γεννιέμαι από την αρχή..να αναπνέω και η ανάσα μου να γίνεται θαλασσινή αύρα που σου χαϊδεύει το πρόσωπο.
Εγώ έγινα ξάφνου το βάλσαμο της ψυχής σου.Σαν μυστικό κρυμμένο γιατροσόφι εσύ έγινες αεράκι απαλό πού δρόσισες την δίψα της ψυχής μου..σε μια αέναη συγκατάβαση συμφωνίας μυστικής..εκφρασμένης όχι με λόγια αλλά πράξεις απρόσμενες.
Προχωράμε μαζί σε ατέλειωτα μονοπάτια μίας συμφωνίας του ασύμφωνου και σύγκλισης του αποκλίνοντος.
Τον δρόμο που πρέπει να πάρουμε κάθε φορά τον καθορίζει η πίστη μας…η την αρμονία του σύμπαντος η αυτήν του χάους.
. Έτσι Αρμονία και Χάος αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. «Από το Άπειρο δημιουργούνται σπερματικές δυνάμεις που γεννούν ζεύγη αντιθέτων. Αυτά τα αντίθετα βρίσκονται σε συνεχή πόλεμο μεταξύ τους...».
Έτσι κι εμείς..αρμονία και χάος..ζεύγη αντιθέτων.
Κάθε τραγούδι κάθε μελωδία είναι μοναδική ή ήταν ήδη κάποτε υπαρκτή στο σύμπαν;

 

 

ΠΡΟΣΩΠΟ Η ΠΡΟΣΩΠΕΙΟ?

ΠΡΟΣΩΠΟ

ΠΡΟΣΩΠΟ Η ΠΡΟΣΩΠΕΙΟ?
Ο σύγχρονος άνθρωπος είναι προγραμματισμένος να απαντά στις απαιτήσεις της ομάδας. Υπο-κρίνεται, δηλαδή τελεί υπό την κρίση των άλλων. Πρωταγωνιστεί στην τραγωδία της ματαιότητας. Κωδικοποιημένος, αποξηραμένος, στερεοτυπικός, κουρδισμένος και μόνος. Καλύπτει την απελπισία και το άγχος με ψευδαισθήσεις ηδονισμού, ελευθερίας και παντοδυναμίας.
Υποκρισία και αυθεντικότητα
Το προσωπείο του μηδενισμού και το πρόσωπο του εσχάτου νοήματος.Ο σύγχρονος άνθρωπος «το παίζει κύριος» όσο και αν αυτό του κοστίζει σε αυθεντικότητα. Η συμπεριφορά του δεν κατευθύνεται από ενδόμυχες, ψυχολογικές διαθέσεις ή ηθικές και πνευματικές προοπτικές, αλλά προσαρμόζεται στις απαιτήσεις των άλλων. Σκέπτεται, επικοινωνεί, ντύνεται και καταναλώνει όπως θα ‘πρεπε να το κάνει. Η κοινωνική αποδοχή και καταξίωση ανάγεται σε βασικό κριτήριο αξιολόγησης της συμπεριφοράς. Ο κοινωνικός ρόλος υποκαθιστά το προσωπικό ήθος.
Κρίσιμο είναι το πλαίσιο αναφοράς του. Σε ποιόν ή που αναφέρεται; Ποιόν ή τι έχει ως κριτήριο; Από ποιόν ή από τι αξιολογείται; Η ελευθερία προϋποθέτει εκούσιο και χαρούμενο προσανατολισμό της ύπαρξης, σύμφωνα με ηθικές αρχές και αξίες. Ηθική δεν εννοούμε ένα σύνολο συνταγών καθώς-πρεπικής διαγωγής, αλλά τη δυνατότητα υπέρβασης των συνειδητών ή ασυνείδητων ενορμητικών διαθέσεων. Η ηθική είναι πλαίσιο και κώδικας ελευθερίας. Προοπτική υπαρξιακής αναμορφώσεως και τελειώσεως.
Αποκορύφωση της ηθικής δυνατότητας είναι η αρχή της υπακοής στο θείο θέλημα. Τότε μόνο καθίσταται οντολογικά έγκυρη η ηθική, όταν αποτελεί στερεοποιημένη έκφραση του θείου θελήματος. Διαφορετικά σχετικοποιείται καθώς εμπλέκεται στην διάσταση της χρονικότητας και εκπίπτει σε νοοτροπία.
Ο πνευματικός άνθρωπος δεν είναι "καθώς πρέπει" αλλά καθώς ο Θεός θέλει. Κύρια μέριμνά του είναι να αρέσει στο Θεό. Με αυτόν τον τρόπο οι διαπροσωπικές του σχέσεις λειτουργούνται κάτω από τον ορίζοντα της ελευθερίας. Δεν κρίνεται από κανένα, δεν έχει ανάγκη να συμβιβασθεί ώστε να επιτύχει αποδοχή, ένταξη, φιλία, στοργή. Έχει το πολίτευμά του στον ουρανό. Ελευθερώνεται απ’ όλες τις δεσμεύσεις του κόσμου ενώ κατανοεί βαθύτερα τις λειτουργίες του κόσμου. Απομακρύνεται και συμμετέχει εναργέστερα. Ουρανοβάμων και προσγειωμένος. Απαθής με υπερευαισθητοποιημένες τις αισθήσεις. Μοναχός αλλά με καρδιακή συμμετοχή στον πόνο του κόσμου.
Σε πλήρη υπακοή, ζει την εμπειρία της απόλυτης ελευθερίας. Βυθίζεται στη χαρμόνη και την καλή θλίψη της αγίας τρέλας. Στην προσευχή, την αγάπη και την ταπείνωση. Ολότελα αναρχικός, ριζικά επαναστάτης. Είναι ο μεγάλος ξένος του κόσμου. Έχει βιώσει το μεγάλο ντελαπάρισμα. Την αναστροφή όλων των αξιών. Απαλλαγμένος από την ιδιοτέλεια και τους ιδεοψυχαναγμασμούς της συμβατικότητας, αυτός μόνο, έχει καθαρή ματιά. Βλέπει καταλαβαίνει και ερμηνεύει το νόημα των ιστορικών γεγονότων. Απελευθερωμένος από τις ταχτικές του κόσμου, αξιολογεί με διαύγεια τα δρώμενα. Κατεβαίνει στο ύψος της ταπεινώσεως και αγκαλιάζεται από το μεγαλείο της έσχατης απλότητας. Συντρίβεται. Ενώνεται με τα πάντα. Συμμετέχει στα πάντα. Γίνεται δοχείο εξαγνισμένο της απείρου καθαρότητας. Ολοκληρωτικά αυθεντικός, ως κοινωνός της υπέρτατης αυθεντικότητας, της αρρήτου, αφαντάστου και υπερνοητής αληθινότητας.
Η αλήθεια είναι το άνθος της υπερβατικής, ερωτικής μέθεξης. Η γνησιότητα είναι ο καρπός της σχέσης μας με τον Μεγάλο Αληθινό. Αυτόν που άρχει τα σύμπαντα και πεθαίνει από αγάπη για να γίνει ο άνθρωπος Αλήθεια.

Ο ερωτας είναι τυφλός

Ο ερωτας είναι τυφλός..και η φιλία προσπαθεί να μην βλέπει.
Με ενα λόγο του Αγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως περί φιλίας θα ήθελα να σας καλημερίσω!
Φιλία είναι αγάπη υγιούς ψυχής προς ψυχή επίσης υγιή. Ή φιλία ως απόρροια υγιούς ψυχής είναι ιερή, αγνή, ακέραιη, πιστή, σταθερή, ειλικρινής, θαρραλέα, αληθινή, αιώνια. Ή φιλία είναι αρετή, γιατί θεμελιώνεται στο ήθος